Orta Çağ felsefesi
Ortaçağ felsefesi, Orta Avrupa’da batı Avrupa’da ortaya çıkan felsefi spekülasyonları, yani Roma İmparatorluğu’nun MS 4. ve 5. yüzyıllarda yıkılmasından 15. yüzyılın Rönesansına kadar gösterir. Ortaçağ döneminin felsefesi, özellikle teoloji gibi Hıristiyan düşünce ile yakından bağlantılıydı ve dönemin baş filozofları kiliseciydi. Bu yakın ilişkiden kurtulan filozoflar üstleri tarafından dolandı. Yunan felsefesi MS 3. yüzyılda Plotinus’tan sonra yaratıcı olmaktan çıktı. Bir asır sonra, St. Ambrose (339-397), St. Victorinus (c. 304 öldü) ve St. Augustine (354-430) gibi Hıristiyan düşünürler, rasyonel bir yorum yapmak için Neoplatonizmi Hıristiyan doktrinine özümsemeye başladı. Hıristiyan inancının Böylece, ortaçağ felsefesi, Yunan (ve daha az oranda Roma) felsefesi ve Hristiyanlığın birleşmesinden doğmuştur. Plotinus’un felsefesi, Ortadoğu dinlerinin etkisinde olan, çoktan dindardı.
Ortaçağ felsefesi bu dini yönelim ile karakterize edilmeye devam etti. Metodları ilk önce Plotinus ve daha sonra Aristoteles’inkilerdi. Fakat inanç içinde, inancın gerçeklerine ve gizemlerine ışık tutmanın bir yolu olarak gelişti. Böylece, din ve felsefe Ortaçağ’da verimli bir şekilde işbirliği yaptı. Felsefe, teolojinin elçisi olarak, rasyonel bir inanç anlayışını mümkün kılmıştır. İnanç, bir kısmı için, Hristiyanların düşüncesine, bazıları Batı’nın felsefi mirasının bir parçası olan yeni felsefi fikirler geliştirmeleri için ilham verdi. Orta Çağların sonuna doğru, bu yararlı inanç ve akıl etkileşimi bozulmaya başladı. Felsefe, kendi iyiliği için Hıristiyan dininden ayrı ve hatta çelişkili bir biçimde ekilmeye başlandı. Sebepten bu boşanma, 17. yüzyılda İngiltere’de Francis Bacon (1561-1626) ve Fransa’da René Descartes (1596-1650) tarafından kesinleştirilerek modern felsefenin doğuşuna işaret ediyordu.
12. yüzyıla kadar uzayan erken ortaçağ dönemi, Batı Roma İmparatorluğu’nun barbar işgalleri, medeniyetinin çöküşü ve batı Avrupa’da yeni bir Hıristiyan kültürünün kademeli olarak inşasıyla dikkat çekti. Bu karanlık ve sıkıntılı zamanlardaki felsefe, Augustine ve Boethius (yaklaşık 470-524) gibi geç Roma düşünürleri, daha sonra Canterbury’deki St. Anselm (yaklaşık 1033-1109) gibi rahipler tarafından geliştirildi. Manastırlar ana öğrenme ve eğitim merkezi haline geldi ve 11. ve 12. yüzyıllarda katedral okullarının ve üniversitelerin kuruluşuna kadar öncülüğünü korudu.
