Entüisyonizm (Sezgicilik) Nedir?

Sezgicilik, Metaetikte, ahlaki ifadelerin bir tür rasyonel sezgiyle derhal doğru veya yanlış olarak bilinebileceğini tutan bir bilişselcilik biçimidir. 17. ve 18. yüzyıllarda, sezgisellik Ralph Cudworth, Henry More (1614-87), Samuel Clarke (1675-1729) ve Richard Price (1723–91) tarafından savunuldu; 20. yüzyılda, destekçileri arasında H.A Prichard (1871-1947), G.E. Moore ve David Ross. Sezgi uzmanları, doğrudan algılamaya uygun ahlaki gerçekler konusunda farklılıklar göstermiştir. Örneğin, Moore bazı şeylerin ahlaki açıdan değerli olduğunu açıkça kanıtladığını düşünürken, Ross derhal belli bir tür eylemler yapmanın bizim görevimiz olduğunu bildiğimizi düşünüyordu.

Tüm ahlaki kararlar, sezgilere dayanarak ulaşıldığı anlamına gelmez. Sezgi, temel ahlaki gerçeklerin keşfedilmesini sağlar ve günlük ahlaki kararlar, mevcut seçimler hakkında düşünmeyi ve ahlaki yargıları sıradan bir şekilde yapmayı içerir. Ayrıca, nesnel olarak var olsa bile gerçeği asla bilemeyeceğimiz iddia edilebilir, çünkü bilginin doğru bilimsel bir şekilde sınanması gerekir ve bu ahlaki ifadeler için mevcut değildir. Moore, ahlaki gerçeklerin, doğal dünyada var olan fiziksel ya da psikolojik şeyler açısından analiz edilebileceğini belirten ‘doğalcı yanlışlık’ olarak adlandırılan bir şeye itiraz etti. Ahlaki gerçekler ahlaki gerçeklerdi ya da en basitine söylemek gerekirse: “İyi”, “iyi” anlamına gelir ve bu konuda söylenebilecek tek şey budur.

Moore bir üniversite profesörüydü. Arkadaşlık ve güzelliğin takdir edilmesi gibi şeylerin neyin iyi olduğu konusundaki fikri sessiz ve akademik hayatıyla sınırlıydı. Yazıları, teorisinin ciddi etik ikilemlerle başa çıkmaya yardımcı olacağını göstermedi.