Modern Çağ (Rönesans) felsefesi
Bir dönemin felsefesi, toplumsal ihtiyaçlara bir cevap olarak ortaya çıkmakta ve Rönesans’tan bu yana Batı uygarlığı tarihindeki felsefenin gelişimi, yaratıcı filozofların gelişimdeki her aşamadaki benzersiz zorluklara cevap verme sürecini yansıtmaktadır.
Felsefenin kariyeri – görevlerini ve işlevlerini nasıl gördüğünü, kendini nasıl tanımladığını, felsefi bilginin kazanılması için icat ettiği özel yöntemleri, benimsediği ve kullandığı edebi formları, konunun kapsamını ve Değişen anlam ve gerçeğin ölçütleri — ortaya çıktığı sosyal yapının zorluklarına ardışık cevap verme biçimine dayanır. Bu nedenle, Orta Çağlardaki Batı felsefesi, öncelikle ilahi vahyeti tamamlayan, feodal düzeni kozmolojisine yansıtan, kendisini Roma Katolik Kilisesi’nin kurumsal görevlerine küçük bir ölçüde adamayarak, esasen Hristiyan bir felsefeydi. 13. ve 14. yüzyılın en önemli felsefi başarılarının, Oxford ve Paris Üniversitelerinde ilahiyat profesörü olan kilisecilerin eseri olması tesadüf değildi.
15. ve 16. yüzyıl sonlarının Rönesansı farklı bir dizi sorun sundu ve bu nedenle farklı felsefi çabalar önerdi. Avrupa Rönesansı olarak adlandırılan şey, Doğu’dan üç yeni mekanik icatın başlatılmasını izledi: barut, hareketli tipte blok baskı ve pusula. Birincisi, feodal düzenin muazzam tahkimatlarını patlatmak için kullanıldı ve böylece kilisecilerin egemenliğini tehdit eden yeni bir milliyetçilik ruhunun ve gerçekte, kilisenin kendisinin evrenselci vurgusunu rekabet eden laik bir güç haline getirdi. İkincisi, baskı, yaygın bilgi yayma, laik öğrenme, dinsel seçkinlerin entelektüel tekelini azaltmış ve Yunanistan ve Roma’nın edebi ve felsefi klasiklerini restore etmiştir. Üçüncüsü, pusula, navigasyonun güvenliğini ve kapsamını arttırdı, Batı Yarımküre’yi açan keşif yolculuklarını üretti ve yeni bir fiziksel macera ruhunu ve doğal dünyanın yapısına yeni bir bilimsel ilgiyi sembolize etti.
