Neo-Platonizm Nedir?
Yunan felsefesinin son okulu olan Neo-platonizm, MS 3. yüzyılda kesin şeklini okulun büyük felsefi ve dini dehası Plotinus tarafından vermiştir. Genellikle Neo-platonistler olarak sınıflandırılan eski filozoflar kendilerini basit olarak adlandırıyorlardı.
Neo-platonizm, Platonik felsefe dönemini Plotinus’un çalışmalarıyla başlayan ve 529 CE’de İmparator Justinian’ın Platonik Akademisi’nin kapanmasıyla sona eren Platonik Akademi’nin kapanmasıyla sona eren modern bir terimdir. Akademik Platonizm ana akımının dışında geliştirilen, ‘mistik’ veya doğada dini olarak. Neoplatonizmin kökenleri, Gnostisizm ve Hermetik gelenek gibi bu tür hareketleri ve düşünce okullarını ortaya çıkaran Helenistik senkretizm dönemine kadar uzanır. Bu eşitlikçiliğin ve Platonik düşüncenin gelişiminde büyük bir etkisi olan ana etken, Yahudi Kutsal Yazılarının, Septuagint olarak bilinen çeviri yoluyla Yunan entelektüel çevrelerine girmesiydi. Yaratılışın anlatı anlatımı ve Platon’un Timaeus’un kozmolojisi arasındaki karşılaşma, Plotinus’un Enneads’ın büyük şemasında sonuçlanan uzun bir kozmolojik kuram geleneğini harekete geçirdi. Plotinus’un iki büyük halefi olan Porphyry ve Iamblichus, her biri kendi yolunda, Plotinus’un düşüncesinin belirli yönlerini geliştirdi, ancak hiçbiri efendilerininkiyle eşleşecek sert bir felsefe geliştirmedi. Akademi’nin kapanmasından kısa bir süre önce, dünya üzerinde sistematik bir Platonik felsefeyi istila eden, bazı yollarla Plotinus’un karmaşıklığına yaklaşan Proclus idi. Dionysius’un çalışmasında, ortaçağ tasavvufu ve Rönesans Hümanizmi üzerinde büyük bir etki yaratan Platonik felsefe ve Hıristiyan teolojisinin büyük bir sentezidir.
